DÜNYAYI ANLAMAK…
Bedrettin KELEŞTİMUR
Mısraların diliyle, ‘dünyayı anlamak…’ için şöyle bir gönül limanına çekilmek istedik.
“Dünya, hangi niyetle bakarsan odur!
Kalp gözünü açarsan gülistandır
İmtihan dersen, demir keser sükût
Sabır, sükûtun gizemli kanadı
Kâf Dağı’nda, Zümrüdü Anka’dır
Ölüm, vuslatın Şeb-i aruz günü”
Yeri geldiğinde sabır, yeri geldiğinde sükût…
Dünya bizlere anlattı, “hiçbir şey başıboş yaratılmamış!”
“Dünya, sevdasıyla da aldatır!
Acısıyla da yürek kanatır;
Neresinden bakarsan yaslı dünya;
Âlemi gözyaşlarıyla ıslatır!”
Sâdi Şirazi ’ye sormuşlar; “İnsan nedir?
“Bir damla kan ve bin bir endişe…”
Dünyaya basiret gözümüzle baktığımızda;
“Dünya, oyun eğlenceden ibaret”
Sarmasın seni başka bir hararet!
Akıl ve ilim sahibine yönel;
Sağduyu ister, insana basiret
Gönül gözüyle hakikate yönel;
Etmesin seni dünyaya esaret!”
Nefis duvarlarını yıkan kâmil insanlar bu dünyada da muhteremdir.
“Dünya, iki kapılı bir garip han!
Bu hana gelen konar, konan göçer
Âdemdir kimliğim, yolcu mahlasım
Gayretim infak, gözyaşı ihlasım!
Kendi nefsimden bilmem gayri hasım
Sorarım Akif’e, “nerde nesli Asım”
Başımı yastık yapacağım, taşım!
Kalmadı han, nice yiğitler göçer”
Hamiyetli bir insan, “dünyayı ekin tarlası…” bilir;
“Dünya ahiretin ekin tarlası”
İnsan, şu kâinatın efendisi
Aşikâr, ‘bir imtihan vesilesi’
Nefis limanına çekilir insan!
Bazen haddi, hududu aşar insan!
Tevbe kapısında gözyaşı döker
İçindeki kiri, ‘gözyaşı yıkar’
İnsan, ‘kâinatı içine alır’
“Kâinat insan, insan kâinat için”
Yaratılışın en gizemli ufku
Ufuklara nazardır, ‘gönül dağı’
Yardır bizlere muhabbet bağı…”
Dünya, insanoğlu için öyle garip bir yurt ki, “iyiler ve kötüler aynı gemide!”
“Cümle âlemi taşıyan gemide;
Birlikte yol alır, seyran ederiz!
Faniden ebede akan gemide,
Nice devirlere devran ederiz!
Kâh Firavunlar gelir, hüsran eder
Kâh Veliler gelir, hayran eder
DÜNYADA NEYİM KALIR
Çeker günleri ömrüm adım adım
İsmiyle, şanıyla zamana kaydım”
Şu fani âlemde kısık bir sesim
Fatiha bekleyen mezar taşım
Başka neyim, bir de infakım kalır”
Dünyanın boyasını bizler biraz da, ‘şiire benzetiriz’
“Kâh güneşli, kâh bulutlu sabaha
Uyanır kâh sevince, kâh tasaya
Bulutlar akın eder, garip yurda
Bir içli kervan, garipler kervanı
Kâh gece, kâh gündüz döner devranı
Dünyanın boyası şiire akar!”
Bizler, dünyayı, ‘garip bildik’
Dünya bir bakıma da, ‘gariplere emanet yurdu’
“Dünya gurbettir, gariplere konak
Toprak hâkidir, su taşır sakiler
Gök mavisinde, sonsuzluk ırmağı
Akar gönlüme, gözyaşı sel olur
Buğday başağı gibi boyun bükmüş
Şu başım fani bedene yel olur!”
Derler ki, “Dünyanın çivisi çıkmış!”
“Dünyanın çivisi çıkmış” gördün mü?
Bir düşenin hatırını sordun mu?
“Bakar kör olmuş!” insan dünyasına
Sevgi üzerine köprü kurdun mu?”
Duamız, Yakarışımız nedir?
“Yarabbi! Bizleri yer ehline, gök ehline sevdir…”
Sevginin imandan bir cüz olduğunu da biliriz.
Selam ve muhabbetle
