GÖNÜL PENCERESİNDEN
GÖZLERİN ALA
Gözlerin âlâ, belâ mı bana yâr
İçimdeki ses, sâla mı bana yâr
Duru bakışlar faniye dalarmış
Dalar gider gözlerin, bana mı yâr
Vuslat şarkısını söyle her zaman
Aşk bir dertmiş, söyle ağlasın zaman
Gözyaşı merhemin dağlasın zaman
Zaman ilaçtır, kâhrın bana mı yâr
BUGÜN İÇİN NE YAPTIN!
“Bugün için ne yaptın” sorulacak
Düşün ki, hesap-mizan kurulacak
Gün be gün mahkûmusun yüce davanın;
Med-Cezir elbet bir gün durulacak
ÂDEM DÖKÜLDÜ
İnsan, “âlemde bir sırdır” sırrı döküldü!
Haya ve iffet kalkınca adem döküldü
Yerine bir garip yaratık çıktı da;
Yandı, yakıldı cemiyet tel tel döküldü
ADALETE ŞAŞARIM
Türk töresinde işlenmeyen suçu,
Şimdi nasıl da işlerler şaşarım!
Yuva yıkmayan uzanan namahrem
Eli, kesmeyen adalete şaşarım
GARİP BİLİNE
Düşte gör garip iline
Kör olma ki garip biline!
Dola vicdanı diline
Garip güne dalgın bakar
BEN GARİP YOLCU
Ben, garip bir yolcuyum!
Bazen sıcak rüzgârlar karşılar sabahı
Bazen öfkelerim dalgalar kadar sert!
Fırtınalı gecelerde yıldırımlarla konuşurum
Gel, gitlerle değişken bir hayatın içinde;
Kâh, sükûtum çığlığa döner
Kâh, feryadım gözyaşıyla diner
Gün doğumunda, ‘yüreğim ısınır’
Gün batımında, ‘soğur bütün bedenim’
GURBET DOLU SANCI
Gurbet dolu sancı, içim yorgun be hancı
Yüzler bana yabancı, gözlerim sürgün bakar
Yürek ağlar, vatan sızlar;
Vatan ağlar, yürek sızlar
Yüreğim vatan çarpar
DOSTA GİDELİM
Gelin dosta gidelim, dost bağına
Gönül sohbet bekler, muhabbet ister
Güneş yöneldi, Murat Dağı’na;
Kelâm ışık ister, aydınlık ister
GURBET
Bugün burdayım, yarın yâd ellerde
Gurbeti sevdim, gariplere bakar!
Garip sözler ünlenir dillerde
Gurbet içimde sılaya bakar
ÂDEM SOY AĞACI
Kâinat bir ağaç gibi
Âdem, kâinatın soy ağacı
Ağaç bir çekirdek gibi
Çekirdek varlığın hülasası
Bahar, Hak’tan rahmet muştusu
Bahar bir çiçek gibi
Çiçek vuslatın nur perdesi
KÜLFET ÇIKAR
Siyasetin verdiği nimetten külfet çıkar
İhtirasın serdiği topraktan, afet çıkar
Kâinatta raksıdır sebepler marifetin
Hamiyetin derdiği nebattan ülfet çıkar
ATEİST NESİR
Sınırsız özgürlük derken nefsine esir
Halkına isyan içinde ateist nesir
Ne edep, ne irfan, dokuz sütuna manşet;
Milli kültürü boğacak makyajlı tesir
FIRAT’A
Fırat, ışık sende raks eder
Rüzgâr seninle fısıldaşır
Dağ seninle dizginlenir
Güneş cemalin seninle seyreder
Yakamozlar oynaşır
Bir içli asil toprağın aşısın
Taş duvarlar örülür önüne
Sular yedi renk olur nağmesinde
Fırat kâh nehir olur, kâh deryadır
TURİZM
(Akrostiş şiir)
“Tebdil-i mekânda ferahlık var!”
Uzanır gönlüm, ufuk ötesine
Ruhun seyahate ihtiyacı var
İz sürerim âlemin (öte) berisine
Zihnimde her dem sıla-i rahim var
İlim, kıssaların ibret dersine
Mizandır, tarihe ihtiyacım var
ÜŞÜYORUM
Üşüyorum, bu şehirde artık ben!
Suallerim, bana geri dönüyor
Sönüyor, lambaları sokakların!
Perdeler çekilmiş, titrer yalnızlık!
Ilık güne uyanmaktır, yüreğim
Yorgunluğu üzerinde nefesler
Sessizce anıları solumakta
Düşler yağmuru, gönlümü ıslatır
ANKARA
Bir ulu makam, Hacı Bayram Veli…
Bozkır Anadolu’nun hak ereni
Feth-i Mübin müjdesi veren Veli…
O Velinin manevi huzurunda;
Müştak Baba isimli, ‘hak yâreni’
Muştular Ankara’yı, Başkent oluşu,
Ebcet hesabıyla düşer cihana!
ELAZIĞ- BAKÛ
Elmas Yıldırımdan, Destanlar Burcuna…
Gala’dan Kale’ye selâm söyleriz
Fuzuli’den Fırat’a, ‘Su Kasidesi’
Hoyratlarla, mugamlarla kelâm ederiz
Büyük Hazar’dan gönül suyu taşır
Küçük Hazar’da muhabbet ederiz
Bakü’de, Nuri Paşa’nın ruhuyla,
Elazığ’da şühedaya rahmet ederiz
Mehmet Emin Resulzade’nin yolunda;
“Yükselen Bayrağa selâm ederiz
Türkiye-Azerbaycan Üniversitesi
Elazığ’da tarihe şerh düşeriz
ELAZIĞ ŞEHRİ
Düşünürüm, geçmişin Elazığ’ı
Yüreği Ahi Evran, dili Yunus
İlim, irfan meclisinde azığı
Dört yanına ışık saçan fanus!
Nerede kaldı, ak saçlı bilgeler?
Ruhumu ısıtan serin gölgeler
Destanlar burcunda, efsane Şehir
BEN BİR AĞACIM
Kökleri derinde, ulu ağacım
İnsanoğlu, benden ders alsın derim!
“Üç katlı konakta; sevincim-acım!”
İhtiyar mazim, gençler atim derim
Ne mazisiz, ne ati ’siz yaşarım!
Ey insanım, ‘mazi ve ati iki kanadımız’
Huzurla, güvenle, büyük bir ihlasla;
“Gelecek bizim, elbet bizim!” diyebilmeliyiz!