SIDDIK KOKUSU
(Sadık K. Tural’a…)
Sadık isminde sıddık kokusu
Açar içimizde bahar muştusu
Derviş gazilere asrın yokuşu
Ilık rüzgâr gibi gönülden eser
Kâmildir, ilminden nasiplenen çok,
Kâr ve kisbde olmamıştır gözü yok
Töreyle yaşatır ahde vefayı
Ulus vefalıda bulur sefayı
Rüya gibi güzel günler anar
Anılar birer mum içimde yanar
Lâ demez illâ Hak diyen sedayı
ŞEYH ŞAMİL’E
Şamil Kafkasların doğan güneşi
Aslan yürekli, cihad onun işi
Mertlik bohçasında iman çeyizi
İlim Meclisinde gelmemiş eşi
Lebbeyk sedası dinletir dağı, taşı
Şamil Kafkasların iman kalesi
Erdemli bakışlara düşer halesi
Yalnız Kurt, it sürüsüne dalası
Hasretinde yürür Kafkas Oyun!
AHMET KABAKLI HOCAYA
(Akrostiş Şiir?
Ah desem, şu köhne günler için
Haykırabilsem içimdeki yangın,
Mazlum bakışlara, şefkat türküsü
Erdemli insan, Alperen Yolcusu
Tarihe adını düştüğün vakit;
Kahpe yüzlere dersini verdiğin,
Alnı açık, bir bilge tavrıyla hey!
Bayrağında, sağduyunun kalesi
Ağır yük, omuzlarında bir nesil;
Kelimeler, yağmur serinliğinde
Lisan-ı hal ile temayüz etmiş;
İnce elekten, geçirmiş zamanı
ŞEREF DERDİM
Şeref derdim, yüreği şen olana!
Ekin derdim, emeği asan olana,
Rabbim bize zoru kolay eylemiş
Esrarım bir girift desen olana
Ferhat çığlığı aşiyan olana
HAK IŞIĞI DÜŞSÜN
Sadaka veremezsen tebessüm et
Gül yüzlerine gün ışığı düşsün
Dünya kederi mi, boş ver selâm et
Gayret, yoluna hâk ışığı düşsün!
RAHMET BEKLEDİ
Toprak ağladı, çorak haline…
Ağaç, dal, çiçek, tomur; börtü-böcek
İçin için rahmetini bekledi!
Beli bükük ihtiyar, sabi çocuk,
Bakışlarındaki dua hâline
Bulut bulut aktı gözyaşlarına!
YOL VER
Yol ver dağlar, hasretime varayım!
İçimdeki yangınları sarayım
Kıştır, kardır, fırtınadır yolumuz;
Bu sis, âlamette nasıl durayım?
BU YOLDA
Bu yolda zorlukta var, kolaylıkta
Zorluk sabır ister, kolaylık şükür
Sıkıntı, deva bulur iyilikte
Hayır, infak ister, infakta hayır
Bir tebessümde nice güller açar
Gül aşkın koncası ruhumda açar
KENDİN OL
Kendin ol, aklınla iradenle
Dil, kalbin tercümanı!
İkilik ateştir, fitne fesattır…
Sabır okunu ger, gönlüne ser
Gönü gözüyle bak, âleme
Şefkatle nazar et âdeme!
Merhamet içindeki sükût deryası
SÜRECEK
Bizim nefisle asıl cihadımız!
Son nefesimize kadar sürecek
Adaletle yâd edilsin adımız
İyilikle seferimiz sürecek!
BİR SESSİZ GEMİ!
Şair merhum Mehmet Bedri Yücesu ’ya
Bir sessiz gemi geçer, bu âlemden
Dalgalar habersiz içindeki deryadan
Gizli hazine taşır, balık karnında!
Sır dolu karanlık, içinde fanus…
Ağaç, yeşilinde gizler ateşi!
Ateşinde eritir, demiri!
Suyun içinde, alev!
Kaynar derinden, Oluk oluk, kan
Kan ve öfke, ‘ben’i âdemde!
Öfke kırılır, O âlemde
Kalemin feryadı, Can!
SU IŞIKTIR, RAHMETTİR
Rahmetin kaplayınca, âlem suya gark oldu
Toprağın ana rahminde, pınara hark oldu
Taşınca gözesinden pamuk yumağında;
Sular, akışın raksında, ışığa çark oldu
ŞEHRİ KABRİSTAN GÖRDÜM
Şehri Kabristan gördüm, ‘ölümsüz gerçek’ orda
Kupkuru kavganın bittiği dönemeç orda
Ne mazlum, ne mağrur endişesi(..) o mabette
Öyle bir hayat ki, ‘ebedi hakikat’ orda…
İNSAN, BİNLERCE KAYGI ENDİŞE
İnsan bu, binlerce kaygı endişe
Beyninde zonklar didişe didişe
Kan dağılır sihirli pencereden
Döşenmiş her doku lif lif hücreden
Harika fabrika dehşet verici
Öyle bir dolaşım ki ürpertici!
Karmaşık bir sistem içinde ahenk
Sinirden kerpeten akışa mihenk
Kendisini savunma siperlerde
Muhafız alayı mikroba perde! .
Ve sinir uçlarında kanalitler
Pis kanı pompalayan parazitler
Koskoca bir şehir, merkezi beyin
Enerji dağıtan bunca güç neyin?
Bir çiğnem et ki, şuurda Allah der
Her zerrede imanı tasdik eder